Në epokën e hipermedias (Deibert, 2002) dhe të infosferës ku qarkullon një hiperhistori (Floridi, 2014), sot ka ndryshuar shumëçka në jetën e njeriut. Kanë ndryshuar komunikimet midis njerëzve, ka ndryshuar gazetaria, marrëdhëniet publike, ka ndryshuar komunikimi politik, mënyra e të bërit biznes, por edhe komunikimet e qeverisë me publikun (Strömbäck, 2008). Është zbehur edhe e vërteta. Gazetarët kanë humbur monopolin e informacionit ku çdo individ është bërë një medium nëpërmjet një llogarie në mediat sociale (Scherer, 2012). Përgjegjësia kryesore e medias që të “shpërndajë informacione të vërtetë për të mbajtur publikun e informuar” (Tandoc et al., 2022, f. 2), sot gjithnjë e më shumë shkon drejt shpërndarjes së informacioneve dhe produkteve të pëlqyeshme për publikun. Preferencat e audiencës gjithnjë e më shumë pushtojnë autonominë editoriale dhe cilësinë e informacionit (Martin, 2021). Produktet mediatike priren sot drejt argëtimit dhe gatimeve lehtësisht të përtypshme nga audienca.

Në Kosovë është ekzekutuar Gutenbergu; në Shqipëri luanët politikë kanë zotëruar mirë strategjitë e dhelprës. Në botë, “e vërteta është zëvendësuar me besueshmërinë” (Boorstin, 1961, 2012). Retorika populiste e pas të vërtetës (post-truth) ka prekur elitën, e cila frustron atë dhe e dëmton demokracinë (Waisbord, 2018). Ekspertët dhe elita hezitojnë gjithnjë e më shumë të angazhohen në mënyrë aktive dhe publike për t’iu kundërvënë populistëve demagogjikë. Kjo është e pranishme aq më tepër sot për shkak të komunikimit intensiv në internet, ku kemi një “përmbajtje hiperpartizane” (Ferrara et al. 2020).

Rritja e keqinformimit politik ka sjellë demokracinë e mediave sociale dhe demokracinë e pas të vërtetës (Chambers 2021). Në komunikimin online, demagogët populistë marrin më shumë mbështetje, sepse ata duket se janë ‘shumica’ ndryshe nga ekspertët e elitës, ose siç theksonte Eco, me mediat sociale sot nobelisti dhe injoranti flasin në pozita të barabarta (Eco, 2015). Njerëzit më shumë u përgjigjen ndjenjave dhe besimeve, sesa fakteve e argumenteve. Kjo nënkupton epokën e pas të vërtetës (post-truth) (d’Ancona, 2017). Në këtë situatë të mediatizimit, e cila përfshin miliarda aktorë komunikues në mediat dixhitale, edhe gënjeshtrat janë bërë më të lehta për t’u qarkulluar, ndërsa politikanët në mbarë botën shpesh diskreditojnë organizatat e lajmeve që publikojnë raporte negative rreth tyre (Tandoc, Jenkins & Craft, 2019), apo delegjitimojnë kundërshtarët e tyre politikë (Farkas & Schou, 2018).

Ajo që është e ndryshme tani është vështirësia për t’u mbajtur pas pretendimeve racionale, të bazuara në fakte, në një kohë kur çdo pohim i së vërtetës apo gënjeshtrës mund të arrijë një audiencë të gjerë dhe mund të marrë vëmendje të konsiderueshme në internet (Waisbord, 2018).

Përdorimi i gjerë i mediave sociale ku njerëzit janë të lidhur dhe të angazhuar, u pa një mundësi nga redaksitë e lajmeve për të shpërndarë lajmin. Kjo ka bërë që botuesit e lajmeve të kërkojnë të rrisin audiencën e tyre duke përdorur platforma të ndryshme online dhe mediat sociale (Nielsen & Fletcher (2022). Prandaj, çështja që shtrohet sot kur kemi konkurrencë të madhe mediatike dhe kur publiku ka hyrë online, është se “si t’u shërbejmë atyre dhe çfarë platformash të përdorim për t’u shërbyer” (Filak, 2019, p. 33).

Publiku ka hyrë online, por aty ka hyrë edhe politika, marketingu, gazetaria, marrëdhëniet publike. Këto mundësi i japin qytetarit komoditet të angazhohet edhe me aktorë politikë e media, por aty janë edhe politikanët të cilët konkurrojnë online për vëmendjen dhe besueshmërinë e tyre (Vaccari & Valeriani, 2021). Aty janë edhe praktikuesit e marrëdhënieve me publikun me mesazhet e tyre strategjike, është edhe feja dhe klerikët, aty janë edhe individët që kurojnë përditshëm me brendin personal. Aty janë për publicitet, për t’u dëgjuar zëri i tyre, herë i zhurmshëm, herë pozitiv e herë negativ. Aty është mjekësia, shkenca, muzika, identiteti, shëndeti, lufta, performanca, marrëdhëniet intime, konsumi, kujtesa etj. (Deacon & Stanyer, 2014). Pra, sot është mediatizuar jeta e përditshme, nga pjata e ushqimit e deri te ajo më e keqja, vdekja.

Prandaj qëllimi i kësaj konference është të bëjë bashkë profesionistët e fushës së gazetarisë, marrëdhënieve publike, shkencave politike, marketingut, komunikimit fetar dhe studentëve të masterit apo alumni të këtyre drejtimeve, që të elaborojnë këto transformime të sotme, duke dërguar abstrakt me 150-200 fjalë që lidhet me dukuritë e përshkruara si dhe për tematikat e mëposhtme, por jo vetëm:

• Demokracia e mediave sociale
• Mediatizimi i jetës së përditshme
• Marketingu politik në epokën e rrjetëzimit
• Marrëdhëniet publike në epokën digjitale
• Edukim mediatik: konsumi dhe dieta mediatike
• Hapësira publike online, infosfera
• Propaganda dhe fake news
• Media dhe e vërteta në epokën e fake news
• Populizmi në epokën e mediave sociale
• TV si pasqyrë narciste e politikanëve
• Mediat sociale si hapësirë publike virtuale dhe e krijimit të brendit personal
• Shikimi nga publiku: kur publiku do banalitet
• Gjuha e urrejtjes online
• Kur televizionet fshehin duke treguar
• Soft power, marrëdhëniet publike ndërkombëtare dhe diplomacia publike në epokën digjitale
• Diplomacia digjitale dhe imazhi ndërkombëtar i vendit
• Kontrollimi i fakteve në epokën e mediave sociale
• Ekspozimi mediatik si mundësi e PR-it politik në kohë krize
• Etika dhe privatësia në epokën e mediave sociale
• Gazetaria e audiencës vs gazetaria cilësore
• Senzacioni mediatik në epokën e fake news
• Bulizmi online